Навокал усё, што так сэрцу няміла,
па жылах цячэ неспакой.
Паэт распраўляе, натужвае крылы
і ў новы кідаецца бой.
Жыць бы, як людзі, і сеяць на гонях
аберуч нам хлеб і любоў,
страх каб ня поўзаў крывавым сутоньнем
ля сэрцаў і ціхіх дамоў.
Каб кожны адчуў, калі сонца засьвеціць,
свабодна тварыў на зямлі,
ля бацькавых рук падрасталі каб дзеці
і з матчынай мовай жылі.
Ды супраць паэтаў – насільле і краты,
у сэрцы народу ўвесь боль.
А ў тых, самаўладных, расшчэплены атам:
будзе няроўны бой...
|
|
