Ручнікі бяліла –
сэрцайка згубіла...
Можа, ў сіняй хвалі,
можа, ў жытняй далі?
Дзеўчына ня спала,
сэрцайка шукала
ў надбярэжных красках, у траве.
Толькі ў вочах мілых
пашукаць забыла,
ў кучарава-русай галаве.
Мо’, яно ў калосьсі,
мо’, як птах ўзьнялося,
незнарок, мо’, ўпала аж на дно?
Не, яго, дзяўчына,
долечка злучыла
зь дзецюковым сэрцам у адно...
Ой ня знойдзеш сэрца...
Глянь – дзяцюк сьмяецца,
не памогуць сьлёзы ані гнеў.
Ўжо яго ніколі
удалы саколік
з кучаравым чубам не вярне!
1942
|
|
