У ночы тужліва-бяззорныя, калі далі сьпяць за вакном, прадоньне вачэй тваіх чорных, здаецца, што бачу кругом. Бо музыка слоў беларускіх і стан, як у вербы стрункой, пялёсткі малінавых вуснаў даўно мне забралі спакой. Сьмех звоніць між моладдзю ў гаі, скрозь радасьць юнацкая б’е, – я ж рукі у цьму працягаю, дарэмна шукаю цябе. Лягла на душы памарока, блуджу безь цябе, бы ў паўсьне. Ты ж недзе і сам адзінокі – прыйдзі, ах, прыйдзі да мяне!..
1942
|
|