На двары стыне позьняя восень. Цені сноўдаюць каля дзьвярэй. Колькі ж кропляў яшчэ засталося на дне чары жыцьцёвай маей? Ужо віхры свавольныя змоўклі. Мерзлай сьцежкай ідзе лістапад. А лёс цэдзіць і цэдзіць па кроплі на садызме настоены яд. Толькі смага на вуснах заўсёды. Жыць бы нам, як і людзі жывуць, і напіцца нэктару свабоды і на поўныя грудзі ўздыхнуць. Край у смутнай, асеньняй трывозе. Вецер блытае гольле дрэў. Мо’, таму, што зіма на парозе, небасхіл над зямлёй пасумнеў. Вы ня клічце мяне ў сталіцу. Мала ў сьвеце так страшных месц, якіх памяць мая баіцца, так халодных, чужых, як Менск. Мне ня трэба сяброў, забаваў, не хачу аб прызнаньні чуць. Маю волю, а зь ёй і права горад гэты ў жыцьці абмінуць. Я была там. Сустрэлі годна, з парай шэрых, лютых сабак. Я цярпела ў турме халоднай – не памог ні адзін зямляк. Значыць, іх не было на сьвеце, значыць, сэрца ніхто ня меў. Я ж калісьці хацела памерці, каб свабодай наш Край квітнеў! Мне сплывалі ракою сьлёзы, і малітвы плылі ўначы. Але ў час, ад мучэньняў грозны, мне ніхто не схацеў памагчы. Менск – прыгожы, і Менск – сталіца, і чужы там, і свой натоўп. Для мяне Менск – мая цямніца з адзіночкаю, быццам гроб... Менск паэтаў, працоўных слава, для усіх, хто ня наш, – прыпын. Для мяне Менск – гэта Цанава і страшнейшы за ўсіх грузін...
|
|