Каб бярозу гэтак сьціналі, палівалі яе атрутай, каб галіны на ёй ламалі ці спынялі яе путамі, дык памерла б тая бяроза, засохла б на роднай ніве, звалілася б на барозны са стогнам ціхім, шчымлівым. А паэт стаіць, не хістаецца, раны ў сэрцы, раны на целе. На калені другія валяцца, а паэт снуе летуценьні. Бачыць сэрцам людзям нябачнае, чуе тое, што людзі ня чуюць. Далі сілу яму у спадчыну продкі мужныя з сэрцам чулым. Не, бярозанька, не паваліцца чалавек, гэта твор трывалы. А паэты сапраўдныя славяцца сілай дужаю, небывалай. Стрэлы ў сэрца – лівень атручаны слоў варожых, злыдні лютуюць. Схамянецца паэт замучаны, сілу слова свайго адчуе. I не ўпадзе да ног, ня зваліцца, закрывае сабой мільёны, што за плечы яго хаваюцца, за цярнёвай яго каронай.
|
|