Каб бярозу гэтак сьціналі,
палівалі яе атрутай,
каб галіны на ёй ламалі
ці спынялі яе путамі,
дык памерла б тая бяроза,
засохла б на роднай ніве,
звалілася б на барозны
са стогнам ціхім, шчымлівым.
А паэт стаіць, не хістаецца,
раны ў сэрцы, раны на целе.
На калені другія валяцца,
а паэт снуе летуценьні.
Бачыць сэрцам людзям нябачнае,
чуе тое, што людзі ня чуюць.
Далі сілу яму у спадчыну
продкі мужныя з сэрцам чулым.
Не, бярозанька, не паваліцца
чалавек, гэта твор трывалы.
А паэты сапраўдныя славяцца
сілай дужаю, небывалай.
Стрэлы ў сэрца – лівень атручаны
слоў варожых, злыдні лютуюць.
Схамянецца паэт замучаны,
сілу слова свайго адчуе.
I не ўпадзе да ног, ня зваліцца,
закрывае сабой мільёны,
што за плечы яго хаваюцца,
за цярнёвай яго каронай.
|
|
