Сьнег пластом. Паімчаліся сані,
коні ў шэрым, у белым сады,
родны край, і шляхі тыя самыя,
і палі. Ды ня тыя гады...
Куды едзем? – А блізка ўжо вечар,
боль нясьцерпны, і сьлёзы, як град.
Там, дзе дом наш, даўно ўжо пустэча,
заварочвайце коней назад.
Мгла былога, дымок успамінаў
міражы залатыя плятуць.
Ажываюць сьляды ў каляінах
дзён мінулых, якіх не вярнуць...
|
|
