РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Алесь Салавей
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Мора
Улетку хлапчуком бываў я часта ў полі...
У час жніва падыхаць хараством
Азалачонае зямным жыцьцём прыроды, –
Найлепшае, найшчаснае багацьце.
І бачыў – хвалявалася пад ветрам
Зямлі і неба дар – ржаное мора.
З канца ў канец раскочваліся хвалі,
А плыў па іх, як вадаплаў, камбайн
І хвалі аб яго свой голаў разьбівалі.
Ня суджана было ім больш узьняцца, –
Камбайн глытаў іх... Поле сірацела...
 
О, мора, мора! Я пабачыў сяньня
Цябе йшчэ першы раз на ўсім жыцьці.
Які узрушаны прастор бязьмежны,
Няма яму канца, няма і краю!
Бурлівыя, разгневаныя хвалі,
Як дальні гром грымяць, равуць, грукочуць,
Аблізваюць пяшчаны бераг прагна.
Плыве, змаігаючыся зь імі, вадаплаў.
Ён разразае іх, карном прыціснуць хоча, –
Яны-ж зь ягоных вырываюцца абдымкаў
І ззаду вадаплава ня зьнікаюць...
Як зьнятай збажыне пад ветрам не гайдацца,
Так ня спыніць наплыву морскіх хваль!
 
Дзынтары. Рыская затока. 19.V.1943.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.