Улетку хлапчуком бываў я часта ў полі... У час жніва падыхаць хараством Азалачонае зямным жыцьцём прыроды, – Найлепшае, найшчаснае багацьце. І бачыў – хвалявалася пад ветрам Зямлі і неба дар – ржаное мора. З канца ў канец раскочваліся хвалі, А плыў па іх, як вадаплаў, камбайн І хвалі аб яго свой голаў разьбівалі. Ня суджана было ім больш узьняцца, – Камбайн глытаў іх... Поле сірацела... О, мора, мора! Я пабачыў сяньня Цябе йшчэ першы раз на ўсім жыцьці. Які узрушаны прастор бязьмежны, Няма яму канца, няма і краю! Бурлівыя, разгневаныя хвалі, Як дальні гром грымяць, равуць, грукочуць, Аблізваюць пяшчаны бераг прагна. Плыве, змаігаючыся зь імі, вадаплаў. Ён разразае іх, карном прыціснуць хоча, – Яны-ж зь ягоных вырываюцца абдымкаў І ззаду вадаплава ня зьнікаюць... Як зьнятай збажыне пад ветрам не гайдацца, Так ня спыніць наплыву морскіх хваль!
Дзынтары. Рыская затока. 19.V.1943.
|
|