Дзіця маё, як Край наш, дарагое,
харошае, як песьні нашых ніў.
Як сумна мне, што й гэтаю вясною
садок твой дома безь цябе адцьвіў.
Суровы вецер хіліць стан дзявочы,
паволі цягнуцца ліхія дні.
Перажыве душа расстаньня ночы,
бо гартавалася ў цярпеньні і агні.
Магчыма, затужыў далёкі мілы,
і часта сэрца юнае баліць,
што не яго, а Край свой палюбіла
дзяўчына зь беларускае зямлі.
Мая каханая, маленькімі рукамі
і ты ўзялася сьмелым памагаць –
хацела цяжкі, непасільны камень
з грудзей Айчыны наймілейшай зьняць.
Бог бласлаўляе працу і навуку,
і ціхі дом, і нівы, і лугі.
Найбольш усё ж Ён бласлаўляе рукі,
што путы рвуць і нішчаць ланцугі.
1955
|
|
