 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Мне несьці крыж і ўпасьці з крыжам
Радзімы змучанай мае.
Я не з рабоў, што руку ліжуць,
якая іх штодзённа б’е.
Цярпень маіх цяжкая ноша,
і не заўсёды поўны стол.
Ды я ня з тых, хто лічыць грошы,
сабраўшы іх з жабрацкіх сёл.
Я дзякую за прапанову,
яна магла прыйсьці раней –
у сьцюжу Поўначы суровай,
у цемень дзён і бель начэй.
Як сына клікала спрасоньня,
малога хлопца ў сьвеце тым,
што ўсіх зацягвае ў прадоньне,
насьмерць марозіць ветрам злым.
Была я нумар, шэрасьць, сьмецьце,
аб’ект для зьдзеку, злосны раб.
Такога мейсца мне на сьвеце
рука другая не знайшла б!
Чаму тады кусочак хлеба
мне ваша не дала рука?
Наказваюць ж бацькі і неба,
каб накармілі жабрака.
Калі камель я несла лесам,
і штык упёрся мне ў плячо,
вы спраўна, езьдзячы ў экспрэсах,
сьпявалі гімны крумкачом.
I нам цяпер не па дарозе,
бо неаднолькавы наш сьпеў.
Ваш – там такіх, як я, марозіць,
сьвяты запальваючы гнеў.
I я ў ваш хор не падыходжу.
Вы апявайце кайданы
і слаўце сталінскую рожу,
на роднай ніве груганы.
Вы здрадзілі і Край, і мову,
шляхі змаганьняў і пакут.
вы танным і прадажным словам
ў няволю кінулі наш кут.
Маной прасякла ваша ліра,
упала ворагам да ног.
Народную сьвятую шчырасьць
вы не пусьцілі на парог.
Сьпявайце ж Сталіну і гіньце,
як ветрам скручаны чарот.
Мяне ў прыгнечаньні пакіньце –
там, дзе сягоньня мой народ.
1956
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
