Мой мілы хлопчык, ліст твой атрымала,
яшчэ мілейшы, бо з маіх старон.
На сэрцы цёпла раптам неяк стала
у лютай сьцюжы адзінокіх дзён.
Ты ходзіш там, дзе шмат сьлядоў пакінуў
мой найдарожшы, незабыўны брат.
Гавораць мне, што ён даўно загінуў,
а я ўсё жду, што вернецца назад.
Там колісь весела шумелі дрэвы
і калыхаўся тапалёвы гай,
як мора, хваляваліся пасевы
і не мясьціўся ў засек ураджай.
Там пуста сёньня, не збудзіць памершых,
замёў вятрыска дарагі іх сьлед.
Стаіць таполя ў полі на памежжы,
хоць ёй, мой хлопчык, перадай прывет.
Мяне ня кліч, я болей не прыеду
пачуць, як плача ля ракі кулік.
Замест мяне прыйдзе палі адведаць,
паплакаць трохі месяц-маладзік.
Я не прыйду, хоць сьмерці не баюся,
як не баяўся бацька мой і брат.
Дамоў жывым ніводзін не вярнуўся.
Хто ў іхняй страшнай сьмерці вінават?
Ня кліч мяне на груды папялішчаў,
на мой парог скрываўлены ня кліч.
Мне ўсё здаецца, што там кулі сьвішчуць
і на людзей палююць, як на дзіч.
Няхай зямля мая вам шчодра родзіць,
зярнём зьвіняць буйныя каласы.
Хай, хлопча, цябе доля нагародзіць,
што ты зьвярнуўся да мяне, як сын.
|
|
