Глянь, дружа мой! – у вышыні
Агні, бы ў дзіўнай казцы, йскрацца,
І ў люстра морскай глыбіні
Яны праз цемрадзь цямрыні,
Зачараваныя, глядзяцца.
Так скарбы вечнае красы –
Ці скарб зямлі, ці творчай працы –
На'т у найзмрочныя часы,
Нібы вясёлкі паясы,
Нязгасна й велічна сьвіцяцца.
Дзынтары. Рыская затока. 29.VIII.1943.
|
|
