Бывай здароў, знаёмы кут!
Ты стаўся родным мне і блізкім,
Хоць, праўда, жыў няшмат я тут,
Хоць зь нятутэйшае калыскі.
Пад гэткім небам і страхой
Мяне матуля калыхала.
Ў краіне сонечнай маей
Такіх мясьцінаў ёсьць нямала.
Таму й шчыміць душа мая,
Таму і цяжка разьвітацца...
У час, калі гарыць зямля,
Надзеяў мала зноў спаткацца.
Лагойск. 20.IX.1941.
|
|
