 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Каля хаты маёй дрэвы летнія ўборы асыпалі
І заслалі аранжава-мосяжнай коўдраю двор.
За маўклівым сялом, за панурымі сёстрамі-ліпамі –
З поля зьвезена ўсе – у сарочцы калючай прастор.
Восень там гаспадарыць; ідзе па зямлі валадаркаю;
Ёй належыць усё: поле, поплаў, рака, сенажаць;
Ёй належыць на'т сонца – зацьміць іншы раз яго хмаркаю
І заплача, пачне кроплі спорныя сьлёз асыпаць...
Я гляджу за вакно: панадворкі там – жоўта-барвовыя,
Ходзіць вецер па іх; дрэвы хіляцца з боку на бок;
I заўважыў: шчэ дань засталася адна выпадковая, –
На галінцы кляновай дрыжыць сірацінка-лісток.
З хаты выйшаў на двор. Асьцярожна рукою дрыжачаю
Абрываю лісток, прьвкладаю да твару яго:
Ўсей істотай адчуў адыйшоўшае лета гарачае,
Бураў грукаты, трэск пяруноў і сьпякотаў агонь.
Што-ж, нічога! Міне й гэта восень і зімка з марозамі,
Прыйдзе час – дрэвы хмурыя лісьцем ізноў зашасьцяць...
Перабудзем, зьнясём і нядобрае й злое, і грознае,
Прычакаем дзён сьветлых вясны, прычакаем цяпла.
м. Ільля. IX.1942.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
