І розум перальецца з мовы ў мовы, І ператворыцца ў траву ральля, І перавернецца са дня на ноч Зямля, І я крану чырвоны лоб каровы. А можа, захад цёплы i барвовы, А можа, чорны аксамiт чмяля, А можа, колкi востры дрот гальля, А можа, дух ледзь чутны, палыновы. І раптам ноччу загудзе гадзiньнiк І пераломiць вецер сiнi быльнiк, А дождж збудуе краявiд з вады, А сьнег накрые лес, мой дом i дрэвы, І стануць шэра-белымi груды, І зьменiць вечнасьць пацалунак Евы.
|
|