Што кажаш мне, паэт, a праўдзе тэй, што будзе?
Мне сэрца кроіцца ад крыўды нашых дзён!
A бачу добра й сам: ідуць да праўды людзі,
Расьцець яе жаўнер, і шырыцца загон
Марудна, братачка! I покуль сонца ўзыдзе,
Дык вочы выесьць нам салёная раса,
I покуль першы дзень людскога шчасьця прыйдзе,
Мільёны сэрц праткне гароты злой каса.
Пакінь, пакінь сьпяваць a праўдзе тэй, што ў небе!
Яна чужая нам, таемных праўда сіл;
Яна ня сходзіць к нам ў канечнае патрэбе,
Калі пакуты дзень так довег і ня міл!
Прашу цябе, мой брат, сьпявай аб нашым горы,
Аб тым, што ёсьць цяпер і што даўней было,
I што на ўсякі твар кладзець, як плуг, разоры,
I што ў мільёнах душ разоры правяло.
Прашу цябе, сьпявай аб горы песьнь адну ты
I наш гаротны лёс рабі яшчэ цяжэй,
Тагды, убачыш сам, парвуцца духа путы
I будзе ясны дзень да нас тагды бліжэй.
|
|
