Сонца ўсходзіць пазьней і заходзіць раней – ноч даўжэе, Блекне лісьце на дрэвах, як воск. Стыне клёк пад карой. Пройдзе ноч, прыйдзе дзень – і на содні жыцьцё карацее, Гасьне юр, халаднейшаю ў жылах становіцца кроў. * Стыглі, як студзень, на кволых галінках халодныя росы; Сонца ўзыйшло – ажылі і зазьзялі, як пэрлы, яны. * Вісела, маўчала, забытая ўсімі, бязгучная йскрыпка, Ды ўраз зажыла, запяяла, як струнаў крануўся музыка.
III.1943.
|
|