Сонца ўсходзіць пазьней і заходзіць раней – ноч даўжэе,
Блекне лісьце на дрэвах, як воск. Стыне клёк пад карой.
Пройдзе ноч, прыйдзе дзень – і на содні жыцьцё карацее,
Гасьне юр, халаднейшаю ў жылах становіцца кроў.
*
Стыглі, як студзень, на кволых галінках халодныя росы;
Сонца ўзыйшло – ажылі і зазьзялі, як пэрлы, яны.
*
Вісела, маўчала, забытая ўсімі, бязгучная йскрыпка,
Ды ўраз зажыла, запяяла, як струнаў крануўся музыка.
III.1943.
|
|
