Я той, у кiм жыве глыток спакою.
І той, у кiм стаiць агонь пякучы.
І той, хто дакранаецца рукою
Да поўнi, спапяляюча-блiскучай.
Я той, у кiм заблыталiся страсьцi,
Хто хоча працай выратаваць хворых,
Хто не пасьпеў пакуль яшчэ упасьцi,
Той, хто зьмяшае разам радасьць з горам.
Я той, хто сустракае ля аргану
Свой цень i цень свайго дзiцяцi
І хто свайму няўстойлiваму стану
Апору знойдзе ў простым слове Мацi.
Я той, хто ёсьць у гэтым белым сьвеце,
Хто чуе, бачыць, дыхае, кранае,
І той, усьлед каму сьпяваюць дзецi,
Той, хто пякельны водар выракае.
Я там, дзе крышаць неба самалёты,
Дзе цягнiкi руйнуюць рэшткi цiшы,
Дзе чалавек пакутлiва-самотны
І дзе ня можа быць нiякi iншы.
|
|
