Браце мой любы!.. Ідзеш на вайну... – Кліча агульны прыказ... Кінеш радзімую ты старану, Кінеш сямейку і нас! Можа, ня ўбачымся болей з табой – Бог яго ведае, брат! Як праканаціся ў долі сьляпой: Пусьце? – ня пусьце назад? Сорам і ганьба для сьвету вайна, Як ні мяркуй, ні судзі; З боскіх законаў сьмяецца яна... Мусіш, аднак жа... Ідзі! Йдзі, не трывожся: маленькіх тваіх Будзем карміць, даглядаць, Ў разе ж... дай Бог, каб вярнуўся да іх!.. Будзем, як ты, гадаваць. Гэтак... I ўсё, што хацеў я сказаць? Пэўне, усё... Пачакай! Нам пастарайся адтуль напісаць, З думкі с в а і х не спускай. Потым... Пасунуцца ў бітву палкі – Ты баязьлівым ня будзь: Сьмелага сэрца ня раняць штыкі, Кулі яго не праб'юць. Будзе праціўнік пабіты ляжаць, – Ты пашкадуй яго, брат! Раны завяжаш, паможаш устаць, – Й ён чалавек і салдат. Брат, у далёкай сваёй старане Мае ён дзетак, сям'ю... Помста ці хцівасьць цябе як штурхне, Ўспомні сямейку сваю. Старасьці, цноце ня помні ураз, Гэтым сумленьня ня плям. Быў чалавекам ты, браце, у нас, Будзь чалавекам і там. Мы у Вялікага будзем прасіць, Ты каб вярнуўся здароў... Н-ну! – разьвітаемся... Сэрца баліць... Дай жа абнімемся зноў!
14.VIII.1914.
|
|