470
Брату
Да брата завiтаў пад вечар,
Бо разуменьня не хапала,
Цi спачуваньня не ставала,
А мо’ зычлiвае сустрэчы...
Ён гаварыў пра недарэчнасьць
Заўчаснай гiбелi Купалы,
Пра англамоўную навалу,
Пра Дух i кантаўскiя рэчы...
Сядзелi мы да позьняй ночы.
Гадзiньнiк бiў працягла глуха,
Спачатку раз, а потым двойчы...
Ён разважаў, ды я ня слухаў,
Глядзеў у братавыя вочы,
А ў iх утойвалася скруха...
|
|
