Памяці роднага брата Уладзіка. Памёр 30.X.1941. Ці у ваднэй чужой бываў мясьціне, Пярэчыў ці аднэй благой часіне, Заскорблых душ няпрыязьнь абмінаў; Хаваў свайго пачуцьці на чужыне; Цябе, малодшага, заўсёды ўспамінаў; Наведаў родны дом – і не застаў Цябе жывым, няшчасны мой Уладзік. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Нямала час дзён шэрых прагартаў, Нягоды зносіў я, дагоды спатыкаў, Таго-ж, што ўжо няма цябе – ня знаў. ...Ня бачыш ты мяне зь зямлі сырой, Ня чуеш, што я гутару з табой. Твая магілка зарасла травой – – І я над ёй з пахілай галавой. Сагнуўся я, бы ніцы вербалоз, Засеў у горле камень жорсткіх сьлёз. Ніяк мне галавы ўгару ня ўзьняць, Ня вырваць з горла каменя, сказаць: – Калі-ж нас доля кіне раскідаць Па сьвеце, і калі-ж, калі прыжджом Часіны ўсім сабрацца ў войчы дом?
4.VI.1943.
|
|