Хіба дзеду сівому і ўспомніцца
Глыбіні маёй дзіўны спрат.
Не патопніца я і ня зводніца, –
Я сястра твая родная, брат.
Я у сьвеце была ня падчаркай,
Хоць і мела нораў круты.
Асушылі мяне, як чарачку, –
Хлынуў горлам пясок залаты.
Эй, плыць, плыць, плыць, –
Яшчэ вусьцейка баліць.
Хоць сьлязінкай спазараначку,
Покуль дно не занясло...
Дайце лодачку-быстраначку,
Кляновае вясло!
|
|
