|
Ты косіш сена, колеш дровы
|
I халадок начной дубровы,
I ветах гасьне на плячы.
...Ты косіш сена, колеш дровы
Мудрэй равесьнікаў-мужчын.
Якою ж птушкаю залётнай
Мільгнуў твой поўдзень між аблок?
...Прадзеш лянок і тчэш палотны,
Паклаўшы сэрцайка на ўток.
Хаваеш стомленыя рукі,
Талкуеш мне пра сенакос.
...Але на мне сьвінцовай мукай
Адбіўся твой глыбінны лёс.
Я думаю, што дробязь – словы,
Што зьнічка мой радок,
калі
Ты косіш сена, колеш дровы
I сьветла молішся зямлі.
|
|
