Пачатак дпя. Зялёны дол і звон.
Хавае ў максі век свае каленцы.
Ў кашулі, як з туману, дзед Антон.
Бабуся Лёдзя ў пеннае сукенцы.
Ах, што ні робіць з намі маладосьць,
Калі баімся старасьці лядачай!..
I ў пеннае сукенцы весялосьць,
Здаецца мне, што кружыцца і скача.
А памяць то гарчэй, то балючэй
Нахлыне, нібы перавал гарачы.
З-пад нітачак-маршчынак ля вачэй
Сьмяецца дзед дасьціпна па-юначы:
«Пра порах наш, унучка, напішы.
Я сам бы напісаў, каб быў вучоны».
...Тулю маёвы колер да душы.
Чаму ж найболей – прымяраю чорны?
|
|
