Ах, як дзіўна, што там ні кажы –
Слухаю, і ўсё, нібы спачатку:
«Ешце, госьці, з дарагой душы.
З дарагой душы вазьміце чарку!»
Цераз частаколік, праз паркан
Чуецца сардэчная гамонка:
«З дарагой душы зайдзі, Раман».
«З дарагой душы параю, Зонька».
Надта нізкі ў сёлах пералаз,
Ды высока сэрцайка сягнула!
Мілы і надзіва шчыры сказ
Сто гадоў я ў горадзе ня чула.
Ды чытаю сьветлы ліст якраз,
Піша цётка, што сьвятлей кудзелі:
«З дарагой душы прыедзь да нас.
Дзела е. I ягадкі пасьпелі».
|
|
