|
Дажджавая нітка лёсу мамы
|
Як баюся грому тэлеграмы,
Асабліва – хуткай, балявой.
...Дажджавая нітка лёсу мамы
Вырасла высокаю травой.
У зямлю, якую ўскалыхала
На руках айчынная ўдава,
Колькі кропляў, колькі сьлёз упала! –
А шуміць ахоўная трава.
Стане смага, стане скруха мучыць,
Дождж пральецца, нібы з рукава...
А куды я ні ступлю – жывуча –
Ўсё пяе радзімая трава!
Ходзіць маё сонца за гарамі,
За даламі і – за даланёй.
Дажджавая нітка лёсу мамы –
Праз чужыну – журыцца са мной.
|
|
