Аднойчы, калі сьцежкі ўмуражэлі,
Калі між намі рухнулі масты,
Нібы з-пад воч палескай варажэі
Адно мяне ўракло: зьяўленьне – «ты».
О, пэўна, я запозна ў ім адкрыла
I сонца бляск, і мяккі шэпт травы.
Ці так кахала і ці так любіла,
Калі упарта паўтарала «Вы»?!
|
|
