Яе ўнясьлі расхрыстаным ахапкам,
Паставілі надзеі пасярод.
Наіўная, я вывучаю лапкі
Яліны,
дзе нанізаны мой год.
Не патрабуе, гордая, убору.
Да лямпачкі агонь ёй на гальлі!
Яна жыве сьнягамі і чаборам,
Баравіковым подыхам зямлі.
Яна трымціць вавёрчынымі снамі
I жвавым казытаньнем мураўя,
Зялёная, завейная, лясная,
Калючая такая ж, як і я.
Распластаны і выпрастаны крылы
Надзеі і адчаю пасярод.
Ты быў скупы, ты грозны быў
і мілы,
Глухі і грамавы грамнічны год.
|
|
