Сеўшыя ў вышынныя дамы,
У хвіліны сельскага натхненьня,
Колькі вершаў напісалі мы
Пра балота і пра асушэньне.
Фауны і флоры каралі,
Хворыя на сытасьць і на тупасьць,
Колькі дысертацый вы сьпяклі
На прадмет балота: за і супраць.
Колькі мудрых і дарэмных слоў
Прыняло Палесьсе без правіны.
Помню, чорных ведала буслоў
I пад сьнегам помню журавіны.
Ніцыя, лазовыя кусты,
Вас чапаць на кошыкі любілі.
Па азёрах сініх і густых –
Помню, рыбу вёдрамі лавілі.
Добра помню, як сказалі дзьве
Цёткі,
стрэўшы прышлага аднойчы:
«У яго трасун у галаве.
У яго пустыняй пахнуць вочы».
|
|
