Бяссоньне мучыць галаву, Ні сьледу – да парога. «Пытайцеся, пакуль жыву, Я пакажу дарогу». Зьбірае пер'е і траву, Увішна трэ падлогу. «Пытайцеся, пакуль жыву, Я пакажу дарогу». На ўскрайку вёскі, дзе папас, Жыве дурная Ганна. На ўсё ў яе – адзін адказ, На ўсё – адно пытаньне. А рукі, быццам буралом. Травой прывялай – шчокі. ...У чыстым полі за сялом Ёсьць страшны роў глыбокі. Вайна і посьвіст салаўя Зьмяшаліся няўцямна. Была сям'я. Было – сем «я», – Усіх накрыла яма. Былінку горкую сарву I ўчую праз трывогу: – Пытайцеся, пакуль жыву, Я пакажу дарогу.
|
|