Вацлаву Жыдліцкаму
Каму – маліцца славе,
Спакусьніцы ліхое.
Скажыце мне, Вацлаве,
Адкуль цяпло такое?
Калінавы, шыпшынны
Мой край ад зор азяблы.
Ды Вас заваражыла
Сьвятое слова «сябра».
Мянялася надвор’е,
Ішлі дажджы адлегі.
Адно ня гасьлі зоры
Ад альфы да амэгі.
Накінуўшы на вулкі
Сярэбраныя латы –
Туман крылом атульваў
Венецыянскай Влаты.
А пушчай Белавежы,
Дзе ціша, як замова,
Паслухайце празь межы:
Не памірае слова!
|
|
