Рыгору Барадуліну
Па полю ды па сенажаці Нясла, каб песьню не ўрачы. ...Ці ведаў сьвет, якая маці Сьпявала сыну уначы! Блакадны лес гукнуў: «Ку-лі-на-а...» Ля ног сквалчэла дзераза. Запала рана ў сэрца сына Любові мужная сьляза. ...Ходзіць сон каля акон, А дрымота каля плота. І нытае сон дрымоту: – Дзе мы будзем начаваць? – Дзе хацінка цяпленька. А гукі ткаліся са скрухі, Ўрасталі ў дол, як карані, Сярод сусьветнае разрухі, Сярод аклятай цішыні. Ты прыхіні яго, яліна! Маланка, долі не суроч! «Ку-лі-на», чуецца, «Ка-лі-на», I не хавае сьцежкі ноч. Ой люлі-люленькі, люлянка... Блакадна пераць перуны. Адно, кашулька-вышыванка, Як матылёк, сярод вайны. Крывава зіркае маліна, I дымам курчыцца чабор. «Ку-лі-на», трызьніцца. «Ка-лі-на», – Перабірае струны бор. За ёй, як нітка за іголкай, Ён бег па жаху, па вайне. ...А песьня тужыць перапёлкай У недажатай збажыне.
|
|