Давыд-Гарадок у час паводкі
|
На гэты раз не за гаючай песьняй – Мой кузавок нясе на віражы: Імчуся на паніклае Палесьсе, Дзе кожны дзень амаль адны дажджы. Густых бяроз мільгае пагранічча. Не пазнаю цябе, Гарынь-рака. Шуміць вадой і пеніцца аблічча Быліннага Давыда-Гарадка. Плывуць стагі, плывуць, як рыбы, дровы. (Рухавы дзед, бы з карабля матрос.) Плывуць мяхі і рыжыя каровы. Ашчэрана глядзіць забыты пёс. З усёй, як ёсьць, жыцьцёвае навукі – I сонца не папросіцца ў радок. Яшчэ мацьней свае зьядналі рукі Стары Давыд і юны Гарадок. Жартуе дзед: «Як даму, браў Эўропу. Як ні касіў, а не скасіў Кашчэй. Гэй, не было такога йшчэ патопу, Каб спрахлі мы і згібелі нашчэнт!»
|
|