У 300 кілямэтрах ад Менска
|
Гарэзны верш
|
Зямля, лагодай крытая, Бульбяная правізія... Жыву бяз вока крытыка, Яшчэ – без тэлевізара. Як чорная заложніца, Далонька загрубелая. Ды весела палошчацца Ў рацэ сукенка белая. Дарожная, мурожная Трава праз камень точыцца. I ў навіну мне кожная Сарока-пераплётчыца. Камбайн, што конь узмылены, Саломай зацярушаны. Зялёная ідылія! – Вярба частуе грушамі. Калі граду апратаю, Што ў лапухах калышацца, Пайду і дзятлу ўсватаю Усё, што не напішацца!
|
|