Тут просіць каня «пі-і-ць!», Тут сонца залатое. Ці ж варта варушыць Балючае – былое... Травіцы накрышыць, Ператрасьці падушкі; Суседцы падарыць Вясёлыя істужкі. Пазбыць скляпеньне кніг, Што болю не адкупіць, I глянуць – хоць на міг! – Ў вакно, што ўсё насупраць. Праніжа цётка Люба Гаркотаю асеньняй: «Хадзем, мая галуба, Ды паварушым сена».
|
|