Аблокі, нібы воўна. I молада лістам. Я ад чаго раптоўна Баюся слова «там»? Бульбянік лапавухі Ўсьміхаецца вятрам. А я з чаго б – да скрухі! – Баюся слова «там»? Гарчаць чабор і мята, Згасае дня квадрат. Там дзед ужо. I тата. Там горкі друг. I брат. Там срэбныя аковы Ляглі на ярыну. Там тое, што ніколі Назад я не вярну... Сьляза непрыхавана З надзеяй папалам. Мне рана, рана, рана Ўзірацца ў бездань – там! Тут зоўны полаг ранку, Карэц вады жывой, Дарога-самабранка, I думка-ашуканка, I сьветлыня, як нянька, Над цяжкай галавой.
|
|