Суцешыць і наіўнае сваяцтва,
Як разаб'ецца сэрцайка аб быт.
З вагню ў агонь кідалася мастацтва,
Зару ў зары вышуквала Ліліт.
Забытыя, ізноў васкрэснуць міфы,
Асьлепіць шчасьця міг, як карнавал.
I сьцерагуць ня рыфмы нас, а – рыфы,
Дзе кожны крок – надзея і правал.
Па цаліку, па вугальках гарачых
Вядзе жыцьця няласкавы іспыт.
О, столькі песень зьнікла непрадбачна!
А ты – Ліліт.
Сьлязы гаручай сьмехам не падманеш.
Па ўласным сэрцы пройдзе час-мастак.
Я не скажу, што ты шчасьлівай станеш,
А што ахоўней будзеш – гэта так.
Дык хай любоў разьвесьнена крыляе
Над іменем і шляхам маладым.
Усё жыцьцё нам ласкі не хапае.
А слава што? Яна спадман і дым.
|
|
