І заплакалі сумныя далі,
І маркотай дыхнулі палі.
Сьлёзы – зімных ільдзінак каралі,
А маркота – апёкі зямлі.
Плачце, плачце! Хай колкія стрэлы
Суму жальнага грудзі праб'юць
Тым, хто вашай нявіннасьці цела
Так зьняважыў, ня даўшы дыхнуць.
Тым, хто скрухай таптаў мяне к долу,
Хто кідаў мой узьлёт пад аткос.
Скруцяць, скруцяць сабе яны голаў, –
Дарма мкнуцца узьняць да нябёс!
Ім ня сьцяць маіх думак і сэрца,
Не згадаць іх жыцьцёвы сакрэт.
Застануся я тым аж да сьмерці,
Кім зьявіўся на белы сусьвет!
15.XII.1943.
|
|
