Пры зайздрасьці, падмане, раўнадушшы – Яшчэ хапае сілы і любві. Як высака ўзьняліся нашы душы! Дарэмна, вецер: ты іх не лаві. Яны ж зусім ня лёгкія пушынкі – Яны з крыві, граніту і сьвятла, Хоць лёгкая журлівая сьмяшынка, Як выгук, праз аблічча пралягла. А доліла, што шлях – прамы і ясны. I хто б там у званы хлусьні ні біў, Як ведаю па прозьвішчы уласным, Дык флюгерам ніхто яшчэ ня быў. Праменьчык мой сівы – зямная мама, Сьвяці пад знакам гойнай праваты! ...Пад сіверам калею, пад вятрамі, Але жыву бязь ветру – як і ты.
|
|