|
Таму што сьнег кладзецца галубіны
|
Дыхне вясной з абуджаных двароў,
I голас жаўры данясецца з поля.
Усё жыцьцё – паэзія і кроў,
Усё жыцьцё – трываньне і спатоля.
Варушыць вецер зьніклае гальлё,
Ды толькі мне спасланы жалю гукі.
Як дрэва апусьцелае гальлё,
Заломвае мая свабода рукі.
Усё было, было ў мяне, апроч
Твайго крыла, пляча твайго, адзіны.
Але пабач, якая сёньня ноч
I як сьняжок зьлятае галубіны!
З бруі крынічнай голас твой ляплю,
Перабіраю струны-успаміны,
Таму што так абвострана люблю,
Таму што сьнег кладзецца галубіны.
|
|
