Сэрца болей не сьмяецца,
Сэрца плача жаласьліва.
Ці дасьць Бог, ці давядзецца
Быці там, дзе наша Ніва?
Думкі, праца – ўсё далёка!
Песьні, казкі ў пазабыцьцю...
Прад сабой я толькі вока
Бачу страшнага нябыцьця.
Волі, думак, шчасьця, сьмеху
Дайце мне! Хоць пакажыце!..
Але не... Мне на пацеху –
Вока страшнага нябыцьця.
Я б узяў матыку ў рукі,
Карчаваў бы, чысьціў поле,
Але – там... Я тут бязрукі,
Я бясьсільны... Я бяз волі.
Сэрца плача, і я плачу;
Плачу з сэрцам галасьліва.
Дзе ты, дзе ты, краю родны?
Край далёкі, маці-Ніва?
|
|
