РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Алесь Гарун
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Навакол...
Сьнягі, ляды,
абрус жуды
назаўсягды,
на вечны час
          ляглі.
Гара, скала
наўкол лягла
і узрасла
паўскрайны пас
          зямлі.
Узрос на ёй
вялізаў-хвой,
туману з мглой
прытулак, лес
          стары.
Прадзіўны мур
нярушных хмур,
як той каптур,
на бор узьлез
          з гары.
I сонца сьвет
здалёка, з гэт!..
Нябёс прывет
ня здужыць к нам
          дайсьці.
Адны вятры
праз хмар муры
лятуць з гары
празь лес той сам
          гусьці.
I разам зь ім
на жах благім
і добрым, ўсім
тужлівы сьпеў
          вядуць:
«Засьні, засьні,
у ноч ўсе дні
перамяні
і нас ня гнеў,
          ня гудзь.
Скалей, як лёд,
на сотні год
і сэрца лёт
спыні. Вярні
          да сну.
А сонца сьвет
здалёка, з гэт...
Зь нябёс прывет,
мана. Гані
          ману.
Гані. Раі
тых дум спыні,
і жаль стаі,
і кінь зь пяшчот
          у цьмы.
На сьвет адны
твае паны
і вартаўны
табе пачот, –
          то ж мы».
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.