Сьнягі, ляды, абрус жуды назаўсягды, на вечны час ляглі. Гара, скала наўкол лягла і узрасла паўскрайны пас зямлі. Узрос на ёй вялізаў-хвой, туману з мглой прытулак, лес стары. Прадзіўны мур нярушных хмур, як той каптур, на бор узьлез з гары. I сонца сьвет здалёка, з гэт!.. Нябёс прывет ня здужыць к нам дайсьці. Адны вятры праз хмар муры лятуць з гары празь лес той сам гусьці. I разам зь ім на жах благім і добрым, ўсім тужлівы сьпеў вядуць: «Засьні, засьні, у ноч ўсе дні перамяні і нас ня гнеў, ня гудзь. Скалей, як лёд, на сотні год і сэрца лёт спыні. Вярні да сну. А сонца сьвет здалёка, з гэт... Зь нябёс прывет, мана. Гані ману. Гані. Раі тых дум спыні, і жаль стаі, і кінь зь пяшчот у цьмы. На сьвет адны твае паны і вартаўны табе пачот, – то ж мы».
|
|