Дзіўлюся я на зьзяньне ясных зораў, –
I сумна-сумна так, што я ня разам зь імі,
Што жыць ня лёс мне ў вышыне нагорнай
I сьцежкамі хадзіць па небе залатымі.
Сярод нязнаных мне, ня бачаных прастораў
Раўнінай той, што зьвецца Бесканечнасьць,
Я лётаў думкаю б і воляй непакорнай
I, можа б, там пазнаў цябе, Адвечнасьць.
Дзіўлюся я на зораў ясных зьзяньне,
На сьцежкі іх, ўсё тыя ж, як прад векам,
I сумна гэтак мне, і родзіць сум пытаньне:
Нашто пачаўся я ад Бога – чалавекам?
|
|
