#I Дзе дадуць – зраблю пазыку I найму сабе музыку, – Дудара зь яго дудою, Каб іграў ён моцна ёю. «Грайка, грай! я засьпяваю, Што цяпер на сэрцы маю...» І дудар ужо іграе, Маё сэрца так сьпявае: «Прападзі, мая жуда, Ўсё, што церпіць небарак, Ўсе нястаткі ды бяда, – Я счарнеў, глядзі, і так, Толькі вус адзін бялявы... Годзе мучыць! Я хачу Сілы, працы і забавы I вясельля уваччу...» А з чаго ж я узбуяўся? – Бо вясна ідзець да нас: Як убачыў – засьмяяўся I вясёлы стаў на час... Грайка, грай! бо сэрца скача, Яму трэба моцна граць; А жуда няхай паплача – Час яе і забываць...
#II ...Вясна прыйшла! Што чакалі, выглядалі, Да сябе даўно гукалі, – Ў бляску сонца, ў зеляніне, У прыгожасьці, ў ярыне, Сама – пекнасьць, сама – сьвята I прыгожа і багата. Да нас прыйшла! Я вітаю Яе ў сонцы, ў зеляніне, Што на роднай на краіне Гоніць бляскам сваім ноч, Гоніць сьнег і хмары проч; Яна радасьць мне і сьвята, Ёй я дзякую багата I вітаю!
|
|