#I
Дзе дадуць – зраблю пазыку
I найму сабе музыку, –
Дудара зь яго дудою,
Каб іграў ён моцна ёю.
«Грайка, грай! я засьпяваю,
Што цяпер на сэрцы маю...»
І дудар ужо іграе,
Маё сэрца так сьпявае:
«Прападзі, мая жуда,
Ўсё, што церпіць небарак,
Ўсе нястаткі ды бяда, –
Я счарнеў, глядзі, і так,
Толькі вус адзін бялявы...
Годзе мучыць! Я хачу
Сілы, працы і забавы
I вясельля уваччу...»
А з чаго ж я узбуяўся?
– Бо вясна ідзець да нас:
Як убачыў – засьмяяўся
I вясёлы стаў на час...
Грайка, грай! бо сэрца скача,
Яму трэба моцна граць;
А жуда няхай паплача –
Час яе і забываць...
#II
...Вясна прыйшла!
Што чакалі, выглядалі,
Да сябе даўно гукалі, –
Ў бляску сонца, ў зеляніне,
У прыгожасьці, ў ярыне,
Сама – пекнасьць, сама – сьвята
I прыгожа і багата.
Да нас прыйшла!
Я вітаю
Яе ў сонцы, ў зеляніне,
Што на роднай на краіне
Гоніць бляскам сваім ноч,
Гоніць сьнег і хмары проч;
Яна радасьць мне і сьвята,
Ёй я дзякую багата
I вітаю!
|
|
