– Брынкні, хлопча малады, У свае цымбалы! Ты ж бо, чуў я ад людзей, Музыкант удалы. Песьняй ёмкай зьвесялі, – Заплачу двухзлотку. Хочаш? Выпі напярод, Спагані ахвотку! – Раз журба зь сьмехацьцём Напіліся мёду I пайшлі на кірмаш Паглядзець народу, Вось журба й завяла, Несуцешна плача, Сьмехацьцё ж ля яе Па дарозе скача. – Гэй, сястрыца, пакінь Разьліваці сьлёзы, Бо цябе ж засьмяе Чалавек цьвярозы. А-ха-ха! хі-хі-хі! Ну, чаго, сястрыца, Не хапіла табе? – Перастань, дурніца! – Не сьмяшы ты людзей, А давай паскачам! А журба яшчэ горш Закацілась плачам. «А-ха-ха!», «І-ы-ы!» Па дарозе льюцца; Йдуць журба зь сьмехацьцём, А людцы сьмяюцца. От журба і крычыць: – Празь цябе выкпіны! Сьмехацьцё ж ёй у адказ: – Не, асані, вінна! – Празь цябе! Празь цябе! Увайшлі ў спрэчку, А ў канцы пачалі Малаціці грэчку. Тут камар падляцеў: «Кум з кумой дзярэцца?» I пачаў ля журбы Акругом вярцецца! То у нос, то у лоб Джыгане – уп’ецца, От журба науцёк, Бо няма дзе дзецца. Сьмехацьцё ж не бяжыць, Даганяць ня хоча, А зь людзьмі над журбой Над дурной рагоча. От і ўсё. Калі хто З вас журбу убача, Дык настрашце яе Камаровым плачам. Уцячэць! А цяпер – Заплаці двухзлотку I кілішачак дай Прамачыці глотку.
|
|