Я сягоньня нецьвярозы
Ад цябе і ад вясны.
Спавядаюся бярозе
I журуся ля сасны.
I за гэты дзіўны звычай,
Што зь вякоў сівых жыве,
Дзіваком мяне ты лічыш
I язычнікам завеш.
Не спрачаюся: дзівацтва,
Што з вар’яцтвам на мяжы,
А куды, скажы, падацца,
Да каго пайсьці, скажы?
Мог бы я пайсьці да брата,
Ёсьць знаёмцы, ёсьць сябры...
Але хочацца спагады
Не ад брата, ад сястры.
|
|
