#I Добра ўставаць да сонца, Як раіць знаёмы клясык, Ісьці за мычаньнем сонным Зорак, Лысух і Красак. Сонца яшчэ за борам, Пэўна, салодка дрэмле, Пеўні нястройным хорам Будзяць яго дарэмна. Цялятка ружовай пыскай Цэдзіць ваду з азерца, Клясык у стольным Менску Толькі яшчэ кладзецца.
#II Ты хвалішся: «Паголена!» А я жартую: Стрыжана... Усьмешка задаволена Вусы варушыць рыжыя. Хоць прыказка ня новая, Душа касцова ўсьцешана: Жытнёвая, Вясковая, Чакае пад алешынай, – З утомаю! – З утомаю! Спрадвечнае... Знаёмае...
#III Нядрэмны ветах Павіс над домам На схіле лета Над стромай стомы. Над зжатай нівай, Над полем ячным, Над сном шчасьлівым – Пшанічна-смачным.
|
|