Вось зноў «свае» і «не свае», Зноў кроў гарыць на пыльных ботах. Табе пяшчоты не стае, Маленькай кропелькі пяшчоты. Ты б зь ёю быў зусім другі I свой бы час пражыў іначай, Ты б скалануўся, каб убачыў Свае пякельныя кругі. Табе, мой век, я не судзьдзя, I мне вініць цябе бязбожна, Бо я ня проста падарожнік, Тваё я кроўнае дзіця.
|
|