Калі марнею ад нягод
I сэрцу цесна,
Я ўспамінаю радавод
I продкаў песьні.
Яны ідуць за годам год
Зь мячом і з плугам.
О, мой нязводны род,
Ён моцны духам!
Імёны памяць берагла,
Вяла празь церні,
Каб я ня сеяў зла,
А толькі – зерне.
Да іх іду я зноў і зноў,
Ім веру сьвята.
Таму й вяду сваіх сыноў
Да іх на раду.
|
|
