Пасьля вуліц ды завулкаў,
Лябірынтаў гарадскіх,
Сьніцца рэчанька, рачулка,
Кладкі, кладачкі, масткі.
Разам з ластаўкай ды каняй
Я на золаку ўстаю,
Як калісьці Янка з Маняй,
Свайго коніка паю.
I на беразе зялёным
Пазіраю з-пад рукі,
Ці ня мые дзе Алёна
Пад вярбою ручнікі.
Так бы й плыў на аблачыне,
Каб ня голас нечы: «Злазь!
Брат твой косіць канюшыну...»
Выбачай мне, братка Ясь.
|
|
